Që në krye të këtyre shënimeve për librin e fundit (i 34-
ti), “Diademë Letrare II”, të gazetarit, shkrimtarit, kritikut e
studiuesit shkencor Flori Bruqi,
po e them se nuk do ta ndjek
traditën e pahijshme të shkrimeve që bëhen për autorë apo për
libra të ndryshëm, ku shkruesit e shkrimeve prezantuese,
promovuese apo analizuese, në vend që të flasin rreth autorit e
librit që marrin në dorë,
fillojnë e rrëfejnë, keq e shumë keq,
për dijet e tyre të mangëta, për bëmat e tyre të bëra keq, të
pabëra apo të ëndërruara e të pamundura, që shpalosin
erudicionin e tyre të mangët e shterpë, që gjejnë rast të nxijnë
faqe letre,
në gazeta, revista a në libra të huaj, për me folë për
veten e tyre e përrallat që kanë dëgjuar kafeneve dhe rrallë, fort
rrallë, flasin ndonjë fjalë që s’thotë asgjë për librin e autorin e
librit që marrin në dorë apo marrin përsipër ta trajtojnë, duke
shpalosë një krekosje acaruese, një padije të thellë e një
No comments:
Post a Comment